Dieta Atkinsa

Osoby, którym zależy na szybkim pozbyciu się nadmiaru kilogramów, szukają wszelkich sposobów, które mogłyby to umożliwić. Nierzadko postanawiają eksperymentować poprzez stosowanie różnych diet, obiecujących szybką redukcję wagi. Niestety takie bezmyślne stosowanie diet odchudzających może zakończyć się nie tylko efektem jo-jo, ale również poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi.
Wiele osób, słysząc o rezultatach, jakie daje dieta Atkinsa, sięga po sposób odżywiania się zapoczątkowany przez znanego kardiologa. Na czym ta dieta polega? Czy jest bezpieczna? Jakich rezultatów można się spodziewać?

Dieta Atkinsa – wprowadzenie

Dieta została stworzona przez nowojorskiego lekarza. Zdaniem tego lekarza możliwa jest szybka utrata zbędnych kilogramów pod warunkiem drastycznego zredukowania ilości spożywanych węglowodanów na rzecz białek i tłuszczów. Zdaniem doktora Atkinsa to właśnie węglowodany stają się przyczyną dodatkowych kilogramów.
Osoby, które praktykują dietę Atkinsa potwierdzają, że tego rodzaju sposób odżywiania się jest w stanie zredukować nie tylko dodatkowe kilogramy, ale także przyczynić się do poprawy zdrowia. Odżywianie zgodne z zasadami doktora Atkinsa daje gwarancję lepszego zdrowia – poprawy pracy serca, procesów zapamiętywania oraz pełną odnowę biologiczną.

 

Dieta Atkinsa – zasady

Dieta Atkinsa jest dietą niskowęglowodanową. Stawia więc na ograniczenie ilości spożycia cukrów na rzecz tłuszczów i białek. Chodzi bowiem o to, by węglowodany- jako źródło energii – zastąpić tłuszczami, dzięki czemu można pozbyć się zapasów tkanki tłuszczowej. W telegraficznym skrócie można powiedzieć, że zasada Atkinsa wyznaje zasadę znaną homeopatom: podobne zwalczaj podobnym, co na przełożenie na język dietetyków może oznaczać: tłuszcz zwalczaj tłuszczem.

Dieta Atkinsa została podzielona na cztery fazy. Pierwsza z nich jest najbardziej restrykcyjna, a ostatnia z kolei to raczej sposób odżywiania się, który należy praktykować już przez całe życie.

Pierwszy etap diety Atkinsa to faza przygotowawcza, w której można stracić nawet do siedmiu kilogramów. W pierwszym etapie służy przygotowaniu organizmu do nowych nawyków żywieniowych, których celem jest efektywne spalanie tkanki tłuszczowej. Faza pierwsza zakłada ograniczenie ilości spożywanych węglowodanów do dwudziestu gramów dziennie. Zalecenia zakładają również zjadanie trzech, ewentualnie czterech posiłków dziennie. Jadłospis w pierwszej fazie zakłada wykluczenie takich produktów jak: białe pieczywo, makaron, cukier, owoce, warzywa – ale tylko te stanowiące źródło skrobi. Zalecane są natomiast produkty bogate w białko oraz tłuszcz.

W fazie drugiej następuje dalsza utrata kilogramów, która rozpoczyna się po dwóch tygodniach stosowania diety. Etap ten pozwala na stopniowe zwiększenie ilości dostarczanych węglowodanów – do ilości 30-50 gramów dziennie. Etap drugi dopuszcza spożywanie większej ilości warzyw oraz owoców. Wprowadzany jest również biały ser, a nawet rośliny strączkowe. W fazie drugiej trzeba pamiętać, by unikać takich produktów, które powodują pobudzenie apetytu albo przyczynia się do zwiększenia ilości kilogramów.

Faza trzecia nosi miano fazy kontrolującej apetyt. Chodzi o to, by nauczyć się radzić sobie z głodem tak, by nie przysporzyć sobie dodatkowych kilogramów. W trzecim etapie zwiększamy spożycie węglowodanów o 10 gramów na tydzień. Faza trzecia trwa tak długo, dopóki nie uzyskamy masy ciała, do której dążymy.

Czwarty etap diety Atkinsa służy niczemu innemu jak utrzymaniu obecnej wagi. Można spożywać taką ilość węglowodanów, która jest dla nas bezpieczna, a która nie powoduje przybytku dodatkowych kilogramów.

Dodatkowe zalecenia diety Atkinsa
Warto wiedzieć, że przez cały czas trwania diety Atkinsa należy dostarczać organizmowi spore ilości wody. Dozwolona jest także kawa (z wyłączeniem pierwszej fazy). Zalecana jest także aktywność fizyczna, która pomoże nie tylko uporać się z dodatkowymi kilogramami, ale także przyczyni się do utrzymania uzyskanej podczas odchudzania sylwetki.

Mechanizm diety Atkinsa

Wiele osób zastanawia się, w jaki sposób możliwe jest odchudzanie poprzez zjadanie tłuszczy. Mechanizm działania diety doktora Atkinsa polega na wprowadzenie organizmu w stan ketozy. Dzieje się tak, gdy dostawa węglowodanów do organizmu ograniczana jest w sposób radykalny. Wówczas dochodzi do zwiększenia stężenia ciał ketonowych we krwi w porównaniu ze stężeniem glukozy. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że w takiej sytuacji to właśnie ciała ketonowe stają się źródłem energii, co z kolei sprawia że organizm czerpie energię ze spalania tłuszczów, a nie ze spalania węglowodanów.

Źródło: <a href="http://www.webshock.com.pl/dieta-atkinsa/">Dieta Atkinsa</a> - izabela

Jak pozybyć się blizn po trądziku

Masz blizny po trądziku i sądzisz, że jedynym sposobem na ich usunięcie jest poddanie się intensywnej kuracji w gabinecie kosmetycznym? Niekoniecznie. Owszem, seria zaawansowanych zabiegów (droga i niezwykle inwazyjna) pozwoli ci się pozbyć blizn w miarę szybko i w miarę skutecznie, ale istnieją i inne, łagodniejsze sposoby, które warto w tym celu wykorzystać.
Blizny pojawiają się wskutek niepełnej regeneracji skóry. U jednych z nas utrzymują się dłużej, u innych krócej, u niektórych mogą szpecić skórę przez całe życie. Czy musimy je akceptować? Zdecydowanie nie, skóra ma pewien potencjał regeneracyjny, czasem wystarczy lekko pobudzić ją do odbudowy by blizny zniknęły niekoniecznie przy pomocy zabiegów, które jak wiadomo, bywają dość inwazyjne (ścieranie wierzchnich warstw skóry zawsze jest dla organizmu szokiem, lepszym rozwiązaniem bywa zwykły, przeprowadzany dwa razy w tygodniu peeling).

Kosmetyki przydatne w usuwaniu blizn

I takie istnieją i, co najważniejsze, przydają się, a ich skuteczność uzależniona jest od składu. Ich zadaniem jest pobudzenie naturalnych mechanizmów regeneracyjnych naszej skóry – działają w całym jej przekroju, a ich inwazyjność jest znacznie mniejsza niż inwazyjność zabiegów kosmetycznych. Większość firm kosmetycznych oferujących linie kosmetyków do pielęgnacji cery trądzikowej wypuszcza również na rynek produkty przeznaczone do wspomagania gojenia się skóry zniszczonej trądzikiem. Środków takich jest więc sporo. Dziś chcę zaprezentować jeden z nich – Revitol Scar Cream – krem, który doskonale radzi sobie z bliznami (nie tylko potrądzikowymi) i z przebarwieniami. Dodatkowo regeneruje skórę i poprawia jej właściwości (elastyczność, wytrzymałość, jędrność, poziom nawilżenia).

Revitol Scar Cream – skład

O skuteczności kremu decyduje jego perfekcyjnie dopracowany skład. Blizny po trądziku znikną wskutek regularnego stymulowania skóry retinolem i peptydami miedzi, natomiast przebarwienia poddadzą się połączonemu działaniu wymienionych wyżej składników i arbutyny będącej częstym dodatkiem do kremów mających za zadanie rozjaśnienie skóry twarzy i usunięcie szpecących ją przebarwień.
Zarówno peptydy miedzi jak i retinol wykazują silne działanie kolagenotwórcze, a to kolagen jest białkiem nadającym naszej skórze taką a nie inną strukturę. Dopóki organizm zachowuje pełną wydajność produkcja kolagenu odbywa się „pełną parą” a wszelkie defekty skórne bardzo szybko się regenerują. Z czasem jednak tracimy naturalne zdolności do odbudowy, poziom kolagenu spada, spada też jakość włókien – regeneracja zachodzi wolniej, bardziej opornie. W każdej takiej sytuacji wskazane jest pobudzenie fibroblastów do wytworzenia kolagenu. Retinol i peptydy miedzi radzą sobie doskonale z tym zadaniem. Dodatkowo poprawiają strukturę skóry odbudowując nawet jej głęboko położone warstwy. Nie bez powodu obydwa składniki wykorzystywane są też w kosmetykach przeciwzmarszczkowych.
Całość, zamknięta w estetycznym pudełeczku, nadaje się do stosowania również przez osoby o cerze wrażliwej. Krem równie dobrze sprawdza się u mężczyzn i kobiet. To kosmetyk z górnej półki – dość drogi, ale koszt zakupu rekompensuje jego skuteczność i wydajność.

Źródło: <a href="http://www.webshock.com.pl/jak-pozbyc-sie-blizn-po-tradziku/">Jak pozbyć się blizn po trądziku?</a> - Ania

DIETA NA ROZSTĘPY

Chyba każda kobieta, która ma wielki problem z rozstępami na skórze poszukuje takich metod, które pozwolą jej na całkowite wyeliminowanie tego defektu. Najlepiej, by sposoby na rozstępy były tanie i skuteczne, by w szybkim czasie rozprawiły się z prążkami. Jest wiele możliwości. A jedną z nich jest dieta na rozstępy. Jej zastosowanie w wielu przypadkach przynosi oczekiwane rezultaty. Na czym opiera się dieta na rozstępy? Czy faktycznie sprawdzi się w zwalczaniu nieestetycznego problemu?

Kto narażony jest na rozstępy?

Jest przynajmniej kilka grup osób, które obarczone są ryzykiem pojawienia się rozstępów na skórze. Do licznej grupy należą między innymi osoby otyłe, a także kobiety będące w ciąży. U tych ostatnich występują zazwyczaj pod koniec szóstego miesiąca ciąży, a są one widoczne w postaci czerwonych przejaśnień zlokalizowanych na udach, brzuchu i na piersiach. Z biegiem czasu mogą jednak zanikać. Są to jednak rzadkie przypadki.
Na rozstępy narażone są również i osoby, które mają problemy z zaburzeniami hormonalnymi. Te nieestetyczne prążki pojawiają się najczęściej u osób z chorobą Cushinga ( to schorzenie wywołane jest nadczynnością kory nadnerczy). Ponadto zdarzają się one u osób, które długotrwale leczone są lekami – pochodnymi hormonów kory nadnerczy( tzn. kortykosteroidami). Rozstępy powstają również u młodych dziewcząt, które dojrzewają.

Dieta – pomocna w walce z rozstępami

Rozstępy, zlokalizowane na skórze dosyć trudno całkowicie wyeliminować. Na pewno odpowiednio skomponowana dieta może wspomóc zwalczanie nieestetycznego defektu. Nie spodziewajmy się jednak zbyt spektakularnych efektów. Stosując dietetyczny jadłospis można tylko wspomóc działania profilaktyczne, które mogą nas uchronić przed pojawieniem się kolejnych prążków. Zadaniem diety na rozstępy będzie zatem zapobieganie wystąpieniu nieestetycznych pasm – lekkich blizn.
Postawą diety na rozstępy są produkty spożywcze stanowiące źródło cynku i krzemu. Cynk znajdziemy między innymi w rybach, mięsie, jajkach, a także w ziarnach zbóż i drożdżach. Z kolei krzem obecny jest w skrzypie polnym, pokrzywie oraz w poziomkach.
Pamiętajmy także , że dieta na rozstępy powinna opierać się także na dostarczaniu organizmowi pełnowartościowego białka. Warto do codziennego menu włączyć mleko oraz pochodne, a ponadto rośliny strączkowe i jaja. Należy także pamiętać o cennych właściwościach witamin. Chodzi tu głównie o witaminy z grupy B. Posiadają one bowiem działanie przeciwutleniające, a ponadto przyczyniają się do stymulacji podziału komórek i ułatwiają procesy wchłaniające białko. Warto zatem postawić na ciemno – zielone warzywa i kolorowe owoce – czerwone i pomarańczowe, a także na pełnoziarniste pieczywo. Takie produkty są bogactwem witaminy E, witaminy A, oraz witaminy C i beta-karotenu.

Tego się wystrzegaj, a rozstępy nie pojawią się

Do powstania rozstępów w dużej mierze przyczyniają się dosyć restrykcyjne diety. W związku z tym, by uniknąć pojawienia się nieestetycznych prążków warto zrezygnować z odchudzających jadłospisów, które w bardzo drastyczny sposób ograniczają spożywanie kalorii. Aby zmniejszyć ryzyko powstania rozstępów powinno się także szybkiego przybierania na wadze, a to zazwyczaj jest nieuniknione w czasie ciąży. Aczkolwiek warto tak układać jadłospis, by dostarczać wszystkich potrzebnych składników odżywczych, a jednocześnie nie przytyć za bardzo.
Jeżeli zatem nie chcemy, by dieta stała się jedną z przyczyn powstania nieestetycznych prążków, to zadbajmy o to, by ie nastąpiły u nas nagłe wahania masy ciała. Warto dokładnie kontrolować ilość zjadanych posiłków, a dodatkowo poświęcić kilkanaście minut na ćwiczenia. Dzięki takiemu „planowi” działania zapewnimy naszej skórze właściwą elastyczność i sprężystość. I wówczas prawdopodobieństwo wystąpienia na naszej skórze prążków zmniejszy się.

Zwalczanie rozstępów trzeba wspomóc

Zwalczanie nieestetycznych prążków, by było skuteczne powinno być prowadzone przynajmniej na kilku frontach. Właściwie opracowana dieta powiązana z lekką aktywnością fizyczną, masażem, a także ze stosowaniem środków na rozstępy może prze przynieść satysfakcjonujące rezultaty. Skórę bez poprzecznych prążków.
Ćwiczenia rozciągające to jeden z elementów wielopłaszczyznowej walki z rozstępami. Tak zwany stretching stanowi bardzo dobrą metodę na uelastycznienie skóry i mięśni. Ponadto poprawia kondycję naszego organizmu i wygląd skóry. Warto wiedzieć, że w trakcie wykonywania ćwiczeń fizycznych pobudzamy także krążenie w organizmie, a zatem i w skórze. A lepsze krążenie minimalizuje ryzyko wystąpienia rozstępów.
Regeneracyjny hydromasaż to nie tylko odprężenie. To także „pomocna dłoń” dla funkcjonowania naszej skóry. Silny strumień wody skierowany na uszkodzone partie skóry, a dodatkowo zmieniane temperatury wody pobudzają krążenie, a w konsekwencji przyspieszona jest synteza kolagenu.

Peeling ciała również może wspomóc walkę z rozstępami. Warto masować skórę regularnie pod prysznicem. Do tego celu przydatne okażą się specjalne środki do peelingu, które doskonale usuwają rogowaciały naskórek. Po takim peelingu trzeba koniecznie osuszyć skórę i wetrzeć odpowiednie kosmetyki na rozstępy.

 

Źródło: <a href="http://www.webshock.com.pl/dieta-na-rozstepy/">Dieta na rozstępy</a> - izabela 

Leczenie trądziku różowatego

Mało kto wie o trądziku różowatym. Zazwyczaj po informacje o tym schorzeniu sięgamy w momencie, gdy lekarz stwierdzi właśnie u nas tę chorobę. Dopiero wówczas zdajemy sobie sprawę z tego, że jest to taki rodzaj trądziku, który ma nieznaną etiologię. Bardzo często jego pojawienie się na naszej skórze jest obarczone nawet kilkoma różnymi czynnikami. Dlatego, by trądzik różowaty i jego leczenie mogło być prowadzone w sposób skuteczny, trzeba najpierw dokładnie rozpoznać przyczyny. Nie mniej jednak zwykle przy zwalczaniu schorzenia wykorzystuje się bardzo podobne metody, które są wykorzystywane przy kuracjach leczniczych w trądziku pospolitym.

Jak się nie dać trądzikowi różowatemu?

By trądzik różowaty nie pojawił się właśnie u nas warto przestrzegać kilku istotnych wskazówek. Temu schorzeniu sprzyja między innymi życie w pośpiechu, częste sytuacje stresowe, a zatem trzeba je w miarę możliwości skutecznie eliminować. Co więcej – częste zaczerwienienia skóry pojawiające się na twarzy właśnie w wyniku tychże stresów mogą stać się przyczyną pojawienia się trądziku różowatego.
Oprócz tego to „niepokorne” schorzenie częściej występuje u kobiet, które regularnie przyjmują doustne środki antykoncepcyjne, a także u pań przechodzących menopauzę. Trzeba zatem koniecznie zwrócić szczególna uwagę na te czynniki, i jeśli zauważymy niepokojące objawy, warto jak najszybciej skontaktować się ze specjalistą.
Mając do czynienia z trądzikiem różowatym warto unikać zbyt wysokich, albo wręcz odwrotnie – za niskich temperatur, a przede wszystkim ich gwałtownych zmian. Co więcej – chcąc uniknąć tego schorzenia trzeba nie narażać swej skóry twarzy na zbyt długie działanie wiatru. Ponadto, jeśli mamy zamiar wyjść na świeże powietrze, to koniecznością staje się zastosowanie odpowiednie preparaty ochronne – najlepiej z filtrem powyżej SPF 25. Co więcej – jeśli chodzi o kosmetyki pielęgnacyjne to warto stosować takie, które mają działanie nawilżająco- łagodzące.
Jeśli chcemy nie narazić siebie na trądzik różowaty, to koniecznie trzeba zrezygnować z nadużywania napojów alkoholowych, a ponadto ograniczyć warto ostre i pikantne przyprawy.
Jeżeli zastosujemy te wskazówki, to nie powinniśmy się martwić tym, że trądzik różowaty wystąpi, a co więcej – nie przybierze ostrzejszej formy. Bowiem wtedy, by go zniwelować potrzebne będzie specjalne leczenie pod okiem specjalisty.

Leczenie trądziku różowatego – sposoby

Jeżeli nie udało się nam ustrzec przed wystąpieniem trądziku różowatego, to nie pozostaje nam nic innego jak poddanie się odpowiedniemu leczeniu. Niestety kuracja lecznicza w takim przypadku jest bardzo uciążliwa i niekiedy długotrwała. Ale mając do wyboru różne sposoby zwalczania trądziku różowatego, wystarczy dobrać odpowiednią kurację, stosować się regularnie, i potem tylko czekać na rezultaty.
Tu też warto wspomnieć, że leczenie trądziku różowatego odbywa się w niektórych przypadkach w podobny sposób jak jest to przy niwelowaniu trądziku pospolitego. Wdrażając właściwie dobraną profilaktykę i kurację leczniczą można rozwój tego trądziku wyraźnie zahamować, a co więcej nawet nie dopuścić do powstania pierwszych objawów. Ale warunkiem jest – jak już wspomniałam – dobór właściwej metody postępowania w odniesieniu do leczenia.
Lekarze – specjaliści zazwyczaj trądzik różowaty leczą w większości przypadków antybiotykami. Do najskuteczniejszych tego typu preparatów zalicza się tetracyklinę oraz tretinoinę – pochodną kwasu witaminy A, którą stosuje się tylko w ciężkich przypadkach trądziku różowatego.
Co więcej – w okresie leczenia koniecznością staje się przyjmowanie odpowiednich preparatów witaminowych, które będą zawierały witaminy, typu: K, PP i B2.
W kuracjach zewnętrznych stosuje się zazwyczaj Metronidazol pod postacią maści, albo żelu. Ponadto poleca się też różnego rodzaju roztwory, pudry, papki oraz kremy na trądzik, które zawierają między innymi: antybiotyki, ichtiol i substancje podobne do tych, które stosuje się przy leczeniu trądziku młodzieńczego.
Warto zauważyć, że stosując preparaty antytrądzikowe, trzeba wystrzegać się maści i innych postaci leków do stosowania zewnętrznego z zawartością silnie działających sterydów.

Oprócz leczenia ważna jest właściwa pielęgnacja

Jeśli stosujemy kuracje leczniczą – zleconą przez specjalistę, to wówczas nie należy również zapominać o właściwej pielęgnacji skóry. Pod żadnym pozorem nie można stosować peelingów, szczególnie tych ziarnistych. Warto zakupić takie kosmetyki, które przeznaczone są skóry wrażliwej (preparaty te nie powinny dodatkowo zawierać alkoholu). Co więcej koniecznością są kremy, zawierające filtry przeciwsłoneczne. Warto też, decydując się na makijaż, dobierać takie kosmetyki, które będą lekkie, nawilżające, a ponadto zbytnio nie obciążą skóry ( pozwolą jej swobodnie oddychać).


Źródło: <a href="http://www.webshock.com.pl/tradzik-rozowaty-leczenie/">Trądzik różowaty – leczenie</a> - izabela

Ćwiczenia antycellulitowe

Panie, które stawiają pytanie o to, co robić, aby w przyszłości zniwelować ryzyko pojawienia się cellulitu zazwyczaj pytane są o swój stosunek do aktywności fizycznej. Wiele z nich nie podchodzi do tego rodzaju pytań szczególnie entuzjastycznie, odpowiadając na nie trzeba bowiem ujawnić, że z kondycją fizyczną nie jest wcale tak dobrze, jak powinno być. Nie da się jednak ukryć, że pytanie o stosunek do ćwiczeń jest stawiane w konkretnym celu. Nic bowiem nie hamuje rozwoju „skórki pomarańczowej” tak skutecznie, jak ćwiczenia antycellulitowe.

Zanim ruszymy na siłownię

Pytanie o to, jak ćwiczyć, aby problem cellulity nigdy nas nie dotykał nie jest wcale błahe, warto więc zwrócić uwagę na to, że nie ma jednego tylko zestawu ćwiczeń sprawdzającego się w każdej sytuacji. Przeciwnie, optymalna jest sytuacja, w której ćwiczenia antycellulitowe dobierane są indywidualnie tak, aby uwzględniać nie tylko naszą wagę, ale również przygotowanie kondycyjne. Ponieważ ćwiczenia są naprawdę skuteczne przede wszystkim wówczas, gdy wykonuje się je systematycznie i ten czynnik musi zostać uwzględniony w naszych planach, jeżeli bowiem zapomnimy o regularności, aktywność fizyczna nie uchroni nas przed cellulitem nawet wówczas, gdy będzie wyjątkowo intensywna. W tym momencie na aktualności zyskuje pytanie o to, kto powinien być odpowiedzialny za swego rodzaju plan treningowy minimalizujący ryzyko pojawienia się cellulitu. Jeszcze niedawno z zadania tego wywiązywał się przede wszystkim dietetyk, teraz jednak coraz częściej zyskujemy możliwość nawiązania kontaktu ze specjalistą, który specjalizuje się właśnie w doradztwie dotyczącym aktywności fizycznej. W fitness clubach i siłowniach coraz częściej czekają na nas specjalni trenerzy doradzający, jak redukować tkankę tłuszczową i przyspieszać proces przemiany materii, możemy więc liczyć na to, że ich rady okażą się pomocne i wówczas, gdy zechcemy uzyskać pewność, że w najbliższym czasie nie zacznie dokuczać nam cellulit.

Proste ćwiczenia na każdą okazję

Wiele kobiet bezradnie wzrusza ramionami słysząc o ćwiczeniach antycellulitowych, a ich sceptycyzm nie jest wcale aż tak nieuzasadniony, jak skłonni bylibyśmy przypuszczać. Ich negatywne nastawienie nie wynika przy tym z braku wiary w skuteczność aktywności fizycznej jako sposobu zapobiegania „skórce pomarańczowej”. Panie nie kwestionują zalet, jakie wiążą się z wizytami na siłowni, obawiają się jednak, że im samym brakować będzie systematyczności niezbędnej do tego, aby wzorowo wypełniać zalecenia osobistego trenera. Argumentem podnoszonym często jest również brak czasu, nie bez znaczenia jest zaś i to, że wiele kobiet martwi koszt ćwiczeń w siłowni lub fitness clubie. Czy jednak oznacza to, że wspomniana grupa pań jest niejako automatycznie skazana na prowadzenie nierównej walki z cellulitem? Z całą pewnością nie, istnieje bowiem szereg ćwiczeń, które z powodzeniem mogą być wykonywane w domowym zaciszu. Ćwiczenia te nie są wcale ciężkie, nie bez znaczenia jest zaś i to, że można wykonywać je dość regularnie przeznaczając na nie zaledwie kilkanaście minut dziennie. Najbardziej popularne ćwiczenie zakłada położenie się na brzuchu z szeroko wyciągniętymi przed siebie rękoma, a następnie na podniesieniu prostych nóg kilka centymetrów ponad ziemią. W czasie trwania ćwiczenia napinane są nie tylko mięśnie nóg, ale również pośladków, a w związku z tym już po kilku dniach regularnego trenowania można dostrzec, że nasza skóra staje się coraz bardziej elastyczna. Ćwiczenia antycellulitowe mogą być zresztą w dowolny sposób modyfikowane, wykonujmy zatem brzuszki, przysiady, skłony, przenoszenie ciężaru ciała z jednej strony na drugą, a także „rowerek”. Nigdy nie forsujmy przy tym nadmiernie tempa ćwiczeń. Nie przygotowujemy się na igrzyska olimpijskie, ani na ważne zawody, zdecydowanie większe znaczenie niż tempo powinna mieć więc dla nas dokładność ćwiczeń antycellulitowych.

Jak jeszcze zapobiegać cellulitowi?

Dietetycy, którzy badają wpływ naszej diety na metabolizm podkreślają, że nie ma takiej formy aktywności fizycznej, która mogłaby być określona mianem złej lub niepożądanej ze względu na swoje skutki. Jeżeli zatem marzy nam się skóra ud, bioder, brzucha i pośladków wolna od „skórki pomarańczowej” starajmy się ruszać jak najwięcej. Tylko od nas zależy przy tym, czy będzie to spacer po parku, bieganie wokół jeziora, jazda na rowerze, czy też wnoszenie po schodach ciężkich toreb z zakupami. Każda forma aktywności fizycznej przyczyni się do widocznej poprawy naszego zdrowia, samopoczucia i wyglądu, każda też pomoże nam w skutecznej walce z pierwszymi objawami cellulitu.



Źródło: <a href="http://www.webshock.com.pl/cwiczenia-antycellulitowe/">Ćwiczenia antycellulitowe</a> - izabela

Henna brwi - instruktaż krok po kroku

Henna używana była już we wschodnich cywilizacjach. Obecnie przeżywa swój renesans. Stosowana nie tylko w celach estetycznych, ale również zapewnia włosom ochronę i połysk.

Dzieje się tak, ponieważ henna pokrywa włosy trwardniejącą warstwą ochronną, dzięki czemu zapewnia im trwałość i pogrubia je uzupełniając wszelkie pęknięcia. Sprawia, że nabierają pięknego blasku.
Wśród dostępnych na rynku środków do farbowania brwi i rzęs mamy preparaty syntetyczne i roślinne. Do tych roślinnych należy henna, która barwi włosy na rudo i basma, która nadaje włosom czarny kolor. Farby syntetyczne występują w postaci kremów, lub proszków.
Hennę w proszku rozprowadza się 3-procentową wodą utlenioną, inne preparaty zgodnie z zaleceniami producenta.
Najistotniejszy jest odpowiedni dobór koloru. Zbyt ciemne brwi nadają twarzy nienaturalnego, nawet nieco groźnego wyglądu.



Jeśli nigdy nie farbowałaś brwi henną musisz też poznać przeciwwskazania:
- stany zapalne i alergiczne skóry,
- jakiekolwiek uszkodzenia, lub otarcia naskórka w okolicy brwi,
- jeśli nosisz soczewki - zdejmij je przed wykonaniem henny!
- choroby i uszkodzenia oka: jęczmień, zapalenie spojówek, a nawet zaczerwienienie,
- jeśli masz świeżo wydepilowane brwi, czasami najlepiej chwilę odczekać.


KROK 1:
Wykonaj dokładny demakijaż oczu.

KROK 2:
Przygotuj farbę - hennę. Do małego szklanego, lub plastikowego kieliszka wsypać 1-2 bagietek henny, lub wycisnąć z tuby ok. 1 cm farby w kremie i rozprowadzić wodą utlenioną do konsystencji papki. Hennę w kremie trudniej nałożyć, dlatego do masy możesz dodać bagietkę talku, który ułatwi płynność nakładania.

KROK 3:
Posmaruj skórę wazeliną tuż pod linią brwi i tuż nad.

KROK 4:
Łuk brwiowy zacznij malować od jego najwyższego punktu, nadając mu odpowiednią długość i kształt. Następnie przejdź do malowania punktu początkowego, czyli nasady, pamiętając, że w tym punkcie brew jest najgrubsza. Kształt brwi rysuj ciągłym ruchem. Dokładnie to samo zrób z drugim łukiem brwiowym. Zwracaj uwagę, by kształt był taki sam!!!

KROK 5:
Zmywamy. Możesz zostawić hennę na czas od 1 do 10 minut. W zależności od tego jak twoje włosy przyjmują kolor. Żeby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek - najpierw to sprawdź! Na włosach cienkich i słabych trzyma się farbę dłużej, natomiast włos gruby szybciej przyjmuje kolor.
Kolejną sprawą, na która musisz zwrócić uwagę przy zmywaniu to kolejność. Najpierw zmyj tą brew, którą malowałaś jako pierwszą. Farbę zmywa się wilgotną watką, a następnie domywa namydloną.
Jeśli nigdy nie próbowałyście same robić henny, możecie poćwiczyć mieszając wodę i kakao. A jeśli nie macie cierpliwości, a boicie się, że może nie wyjść równo - udajcie się lepiej do kosmetyczki.

 

http://lula.pl/lula/1,95647,7867915,Henna_brwi___instruktaz_krok_po_kroku.html\

Rozjaśnianie włosówv w domu

Najszybszym sposobem na rozjaśnienie włosów naturalnymi sposobami jest wystawienie ich na słonce. Poza latem można jednak korzystać z innych, domowych sposobów. Najczęstszym są płukanki ziołowe czy maseczki z ich dodatkiem. 

Znanym, babcinym sposobem jest rozjaśnianie włosów płukanką z cytryny. Należy wycisnąć sok z około dwóch cytryn i rozcieńczyć go tą samą ilością wody. Płyn trzeba wsmarować we włosy i odczekać 15 minut.

W sklepach można również kupić gotowy już sok z cytryny i za każdym razem dodawać po kilka kropelek do rozprowadzonego na głowie szamponu. Cytryna ma też jednak działanie wysuszające, dlatego trzeba tę miksturę stosować z umiarem. Najlepiej jest też spłukiwać ją zimną wodą, aby uzyskać gładką i lśniącą fryzurę.

Od pewnego czasu słyszy się również o rozjaśniających właściwościach rabarbaru. Aby przyrządzić płukankę rabarbarową, należy posiekać świeży owoc i zapełnić nim około jedną czwartą szklanki. Następnie zalewa się ja wrzącą wodą i czeka aż ostygnie. W tym czasie uzyskujemy zmieszaną wodę z sokiem z rabarbaru. Taką mieszankę nakłada się na włosy i odczekuje aż do wyschnięcia, po czym zmywa szamponem.

Rumianek nie tylko rozjaśnia włosy, ale również, w przeciwieństwie do cytryny, nie wysusza ich, a oczyszcza i pielęgnuje. Napar można przygotować z herbaty rumiankowej lub kupionego rumianku w torebkach. Zalewa się go wrzącą wodę i czeka aż ostygnie. Włosy w takim naparze można płukać po każdym myciu aż do uzyskania oczekiwanego efektu.

photoxpress.com

Do włosów blond używano kiedyś również okładu z łusek cebuli. Jest to znany i skuteczny sposób na nadanie włosom złocistego odcienia. Dziś sposób ten może nie być odpowiedni dla wielu osób ze względu na specyficzny zapach. Można jednak go stosować podczas na przykład wolnych dni. Garść łusek należy ugotować w wodzie i przecedzić. Wywarem smaruje się włosy.

Płukankę do włosów blond można również sporządzić z korzenia pietruszki ugotowanego w wodzie. Nada on włosom popielatego koloru. Poleca się również stosowanie wywaru z nagietka czy liści lipy, która dodatkowo nawilża suche i zniszczone włosy.

W warunkach domowych można również rozjaśnić włosy henna roślinną. Ta, która uzyskiwana jest z rośliny Cassia obovata, przeznaczona jest właśnie do jasnych włosów. Oprócz tego, że nadaje ładny, złocisty kolor, to wzmacnia i nabłyszcza włosy. Działa również oczyszczająco i przeciwzapalnie.


http://spec.pl/uroda/fryzury/jak-rozjasnic-wlosy-w-domu

 

Manicure i pedicure hybrydowy

 

 

Manicure i edicure hybrydowy stał się poważną konkurencją dla starszej wersji manicure. Każda Pani pragnie mieć trwały, ładny i błyszczący lakier na paznokciach, co gwarantuje manicure hybrydowy. 

Manicure hybrydowy jest zdrowszą (nie niszczy płytki paznokciowej), i tańszą (kosztuje mniej niż nałożenie tipsów) alternatywą dla paznokci żelowych czy akrylowych.
Warto wypróbować ten zabieg zamiast tipsów, jest mniej czasochłonny, a dla każdej kobiety wypielęgnowane dłonie są atutem.

Poniżej została przedstawiona charakterystyka manicure i pedicure hybrydowego:
- Lakiery, używane w tej technice różnią się od „zwykłych lakierów”, ponieważ są połączeniem właściwości lakieru plus żelu do paznokci.
- Taki manicure i pedicure  jest odporny na zmywacz do paznokci.
- Lakier trzyma się na paznokciach około trzech tygodni.
- Wystarczy cienka warstwa lakieru, aby uzyskać trwały i lśniący kolor.
- Zaletą tego manicure i pedicure jest fakt, iż lakier nie odpryskuje, nie kruszy się.
- Kolor lakieru, w ciągu całego okresu noszenia nie blaknie.
- Zabieg jest idealny dla Pań, które nie mają czasu na typowy, cotygodniowy manicure,  pedicureczy też na tipsy.
- W porównaniu do dwugodzinnego zakładania tipsów, manicure hybrydowy jest czasowo o wiele krótszy – trwa około 40min. - Idealny na parotygodniowe urlopy, wyjazdy służbowe.

 Przebieg manicure i pedicure hybrydowego wygląda następująco:
1 Kosmetyczka standardowo przygotowuje paznokcie, czyli piłuje, wycina lub odsuwa skórki, poleruje paznokcie.
2 Następnie nakładane są lakiery: baza, kolor, utwardzacz.
3 Każdy lakier jest kolejno utwardzany w lampie UV kilka minut.
4 Po około trzech tygodniach, usunięcie lakieru jest możliwe tylko w salonie kosmetycznym. Ponieważ jest odporny na zmywacz, lakier jest usuwany specjalnym płynem na bazie acetonu. Specjalne płatki nasączone tym płynem, przykładane są do płytki paznokciowej, by usunąć lakier. Usuwanie lakieru trwa do 15 minut. Po jego zmyciu, paznokcie są zdrowe, gotowe na kolejny manicure.
Koszt zabiegu, w zależności od salonu kosmetycznego, waha się od 100zł w górę. Natomiast usunięcie lakieru kosztuje 50zł.

http://spec.pl/uroda/paznokcie/na-czym-polega-manicure-hybrydowy 

 

Budowa włosa

Włos ma 3 fazy wzrostu:

I faza anagen- jest to czas kiedy włos rośnie umacnia się i tkwi, w tym stanie od 3 do 4 lat, w tej fazie jest około 85 % wszystkich włosów. Następnie przechodzi w II fazę katagenu. 

II faza katagenu, w której przebywa od 2 do 3 tygodni, kiedy aktywność komórek maleje, cebulka się zmniejsza, a mieszek włosowy przesuwa się w górę oddzielając się od brodawki włosa w tej fazie jest około 2% włosów.

III faza tzw. telogen trwa około 3 miesięcy włos jest tuż przy powierzchni skóry i jest wypychany przez nowy włos, w tej fazie jest około 13-14% włosów

Jeżeli te fazy są zaburzone przez jednostkę chorobową, nie odżywione, stres itp… dochodzi do nieprawidłowości w formie skrócenia lub wydłużenia poszczególnych faz, co w konsekwencji doprowadzi do łysienia.

Najczęściej występujące choroby włosów:

Łupież- jest to nadmierne złuszczanie się skóry głowy wywołane złą pielęgnacją skóry np.; farby, lakiery, trwała, które powodują intensywne podrażnienie skóry, w wyniku czego się łuszczy, gdy tak się dzieje to mówimy o tzw. łupieżu suchym, który jest bardzo trudny do zlikwidowania, gdyż nie reaguje na typowe szamponu przeciwłupieżowe. Możemy poprawić ten stan skóry głowy poprzez nacieranie preparatami odżywczymi, przeciwzapalnymi. Dobrze robią tzw. maski w formie kremów. Leczenie polega na: zachowaniu maksymalnej higieny głowy, czyli mycie tak często jak potrzeba z użyciem preparatów zawierających „ ketakonazol”, dziegieć, siarkę, cynk, selen itp…, ale bardzo korzystne jest wcieranie w skórę głowy substancji antybakteryjnych i przeciwgrzybicznych np.; azulan, sok z łopianu, woda brzozowa, wyciąg z czarnej rzepy, radical(ampułki).

Łysienie typu kobiecego tzw. telogenowe- polega na przerzedzeniu się włosów na skutek nadmiernego wypadania włosów, gdzie faza telogen jest bardzo uaktywniona czynnikiem zewnętrznym. Zazwyczaj  jest to duży stres, odstawienie tabletek antykoncepcyjnych, po odchudzaniu lub w jego trakcie. Choroba zazwyczaj trwa od 3 do 6 miesięcy  i ustępuje samoistnie. Jeżeli trwa dłużej należy podjąć leczenie również wewnętrzne, w tym okresie nie powinno się farbować włosów i wykonywać trwałych ondulacji.

Łysienie plackowate typu I- pojawia się u młodzieży przed 20 r. ż., a przyczyna nie jest do końca znana, najczęściej związana jest z autoimmunologią.

Łysienie plackowate typu II- łysienie plackowate dorosłych, występuje po 30 r.ż. objawia się dobrze widocznymi prześwitami na skórze głowy w formie plam, ale też dotyczy skóry twarzy, paznokci. Dochodzi do wyłysienia brwi, rzęs, brody, ale też do kruszenia się paznokci, często jest to efekt jakiejś choroby wewnętrznej np.; nowotworów, chorób hormonalnych, przyjmowania leków psychotropowych i sterydowych.

Łysienie androgenne typu męskiego- jest to trwałą utrata włosów uwarunkowana genetycznie w 80%. Rozpoczyna się od zakoli na czole lub od czubka głowy. Schorzenie polega na zmianie hormonu testosteronu zaliczanego do audio genów, który stymuluje mieszki włosowe w pewnym momencie całkowicie hamuje wzrost włosa, ponieważ białko testosteronu pod wpływem enzymów tak się przekształca, że powoduje zahamowanie anagenu. Leczenie polega na: najlepsze efekty opóźniające ten proces to stosowanie szamponów, logionów, ampułek, które zawierają substancje tj. anileksin, minoksidin lub duże stężenia cynku, które są w takich preparatach jak: Dercos(Vichy), Nizokin, Loksanz

Nadmierne owłosienie:

Hirsutyzm- to nadmierne owłosienie występujące u kobiet w różnym wieku i jest związane z zaburzeniami  hormonalnymi przeważnie podniesieniem poziomu estrogenów i progesteronu oraz testosteronu, ale także bardzo znacznym obniżeniem się tych hormonów np.; okres menopauzy ( pojawia się wąsik i włosy na brodzie). Typowy hirsutyzm objawia się bardzo dużym i mocnym owłosieniem na twarzy wąsy, broda, barki, szyja, podbródek, rzęsy, nogi, podbrzusze, ale także wokół brodawek sutkowych. Leczenie polega na: podawaniu preparatów hormonalnych np.; Diane 35.

Hipertrichosis-  jest to nadmierne owłosienie powstałe u mężczyzn, najczęściej uwarunkowane genetycznie lub towarzyszy innej chorobie wewnętrznej np.; nowotwory, choroby autoimmunologiczne, długotrwałe przyjmowanie sterydów. Owłosienie występuje na całym ciele jest mocne i ciemne, a jeśli jest uwarunkowane hormonalnie może jednocześnie prowadzić do wyłysienie na skórze głowy.

Charakterystyka cer

Cera naczyniowa

Charakteryzuje się rozszerzonymi lub popękanymi naczynkami krwionośnymi w okolicach nosa i na policzkach, jest to skóra, która non stop jest czerwona. Bardzo źle reaguje na czynniki zewnętrzne i wewnętrzne, ponieważ może być jednocześnie sucha, tłusta, normalna lub mieszana wymaga dokładnej pielęgnacji z uwzględnieniem poszczególnych partii twarzy. Musi zawsze mieć makijaż jako ochronę na stałe kremy obkurczające naczynka, przeważnie na noc, a reszta adekwatna do rodzaju cery np.;  

sucha + naczyniowa wówczas natłuszczamy i chronimy,  

tłusta + naczyniowa wówczas regulujemy gruczoły i naczynka.

Peeling: enzymatyczny.  

Maseczki: żelowa nawilżająca, kremowa obkurczająca naczynka, algowa.

Cera sucha

Cera ta wynika z uszkodzenia funkcji bariery warstwy rogowej i płaszcza lipidowego, gdzie gruczoły łojowe, bądź nieprawidłowo pracują lub są niewykształcone to powoduje, ze skóra pozbawiona jest naturalnej ochrony przed czynnikami zewnętrznymi co doprowadza do częstego odwodnienia naskórka i przyspiesza proces starzenia skóry. Ta skóra jest cienka i blada skłonna do przebarwień, ma zamknięte pory, matowa, napięta, chropowata, szorstka w dotyku, często widać rozszerzone lub popękane naczynka, mało wody, a to oznacza, ze nie jest elastyczna. Wywołać ją mogą jednostki chorobowe np.; tarczyca, cukrzyca. Czynniki endogenne(wewnętrzne) uwarunkowana genetycznie( tarczyca, cukrzyca, niedobory pokarmowe 80% kobiet po 30 roku życia, niewydolność nerek), czynniki egzogenne(zewnętrzne) wpływ środowiska, w którym żyjemy, pracujemy, kontakt z detergentami, działanie słońca i solarium oraz niewłaściwa pielęgnacja.  

Pielęgnacja tej skóry: stosowanie takich kosmetyków, które zapobiegają utracie wody w naskórku np.; gliceryna, parafina, oleje roślinne, zwierzęce i mineralne, biały wosk. Kremy powinny zawierać wit. A+E, lipidy, substancje aktywne czynnie, które wspomagają system immunologiczny skóry + składniki zatrzymujące wodę w głębszych warstwach skóry( mocznik, kolagen, kwas hialuronowy) UV. Na noc krem półtłusty lub tłusty w okresie kaloryferów, nawilżający gdyż ta skóra szybciej się grzeje. Picie 1,5 l wody, korzystanie z makijażu jako formy ochronnej, wieczorne mycie mydłem bez mydła lub mleczkiem albo śmietanką, tonik pielęgnacyjny, krem nawilżający lub adekwatny z pora roku z filtrem UV + makijaż, na noc krem bogatszy i krem pod oczy. 

Peeling: enzymatyczny.  

Maseczki: żelowa witaminowa, algowa nawilżająca.

Cera wrażliwa

Cera ta charakteryzuje się zaczernieniami szczególnie policzki, miejscami łuszczące się oraz jej przesuszenie,  bardzo reaguje na czynniki zewnętrzne tj: zmiana temperatury, dotyk, zanieczyszczenia powietrza, wodę, na kontakt ze sztuczną tkaniną oraz czynniki wewnętrzne np.; stres, stan emocjonalny, czynniki hormonalne, niehigieniczny tryb życia, a najczęściej zła pielęgnacja. Cera ta może być nabyta lub uwarunkowana genetycznie.  

Pielęgnacja: każdy krem powinien mieć działanie ochronne na czynniki zewnętrzne i promieniowanie UV, powinny zawierać substancje wspomagające system immunologiczny, kosmetyki lecznicze. Większość tych skór nie może być myta wodą dlatego stosowane są specjalne płyny i mleczka, które po zastosowaniu pozostawiają na skórze formę ochronnego płaszcza, jeśli może być stosowana woda „korzystamy z mydła bez mydła”. Nie możemy stosować peelingów z ziarenkami, masek rozgrzewających, preparatów z alkoholem i mocno wysuszających, makijaż jako warstwa ochronna. Skóra ta szybko się starzeje stosujemy kremy pod oczy i na szyję. Preparaty powinny zawierać wit.C, oleje roślinne.  

Peeling: enzymatyczny.  

Maski: algowe, kremowe, żelowe

Cera tłusta

Cera ta jest gruba, zawsze się błyszczy, ma rozszerzone pory, często jest zanieczyszczona zaskórnikami otwartymi i zamkniętymi, co sprawia, ze jest nie równa, ma szaro ziemisty kolor, jest słabo ukrwiona (nie widać na policzkach prześwitujących naczynek) bardzo źle reaguje na czynniki wewnętrzne tj.; zaburzenia przemiany materii, zaburzenia hormonalne, stres, sposób odżywiania, używki. Jest to cera, która ma skłonności do stanów zapalnych, dlatego pielęgnacja tej cery jest bardzo trudna. Cera ta wymaga systematycznego czyszczenia przy pomocy specjalnych żeli, pianek, mydeł itp… należy stosować toniki, które regulują pH skóry, ponieważ zbyt dużą warstwa łoju powoduje zaburzenia kwasowości cery. Taka cera wolno się starzeje, dlatego należy dobierać kremy nawilżające, dotleniające, regulujące pracę gruczołów łojowych tzw. sebostatyczne lub normalizujące, regulujące ( seboregulujące- sebum ( z. łac. Tłuszcz skóry). Stosowanie maseczek, które muszą mieć właściwości absorbujące ( wchłaniające) nadmiar łoju z powierzchni skóry, takie działanie mają składniki mineralne np.; glinki, kaolin, siarki,talk, ziemie aktywne tlenu, cynku itp.. Dodatkowo jako preparat pilęgnacyjno- upiększający można stosować kremy, żele, fluidy, pudry o działaniu matującym, aby zapobiegać świeceniu się skóry. 

Peeling: enzymatyczny.  

Maski: algowe z chlorofilem ( łagodzą stany zapalne), żelowe łagodzące i dotleniające, na bazie glinek, cynku, kaolinu.

Główne błędy w pielęgnacji tej skóry to:  

- zbyta agresywne środki odtłuszczające w tym preparaty mocno matujące,

- kosmetyki o działaniu drażniącym, w tym  preparaty z alkoholem,

-nadmierne opalanie, korzystanie z solarium,

- zbyt tłuste kremy o działaniu np.; ochronnym oraz te, które tworzą tzw. okluzje czyli pieczenie skóry,

- stosowanie zbyt ciężkich podkładów np.;korektory                               

Cera mieszana

Cera ta ma w sobie cechy cery suchej i tłustej, gdzie przeważnie część tłusta to środek czoła, nos i boki nosa oraz środek brody ( tzw. T) części boczne twarzy są normalne lub suche. Jest to najczęściej spotykana cera, która  występuje u osób młodych lub między 30 a 45 r.ż, gdyż osoby z cerą tłustą zaczynają przechodzić w cerę mieszaną. U osób tych często występują łuszczenia  się naskórka w okolicach nosa i policzków górnej jego partii oraz uczucie ściągania na skórze pod oczami.  

Pielęgnacja polega na; stosowaniu odpowiednich żeli, mydeł, mleczek 2x dziennie, toników bezalkoholowych o działaniu nawilżającym, łagodzącym oraz kremów w lekkiej konsystencji, które są przeznaczone ściśle do cery mieszanej lub kremów nawilżających, dotleniających, odżywczych, regenerujących w zależności od potrzeby, które stosujemy wtedy na partie nie przetłuszczone.  

Peelingi: enzymatyczny.

Maski: algowa, żelowa, kremowa.

Cera atroficzna

Cera ta jest wywołana procesem starzenia się bądź uwarunkowana jakąś istniejącą chorobą lub też efektem fotostarzeniowym ( czyli nadmiernym działaniem promieni UV). Charakteryzuje się ona tzw. zanikiem skóry, czyli widoczne są głębokie zmarszczki, nienaturalna cienkość tej skóry, brak elastyczności, który związany jest przede wszystkim z zanikiem włókien kolagenowych i sprężystych. Przy ucisku widoczne jest zapadnięcie się skóry określane jako dołki woskowe, a występujące na ciele. Taka cera ma zaniki przypadków skóry, czyli gruczołów łojowych i potowych, co powoduje, że wygląda jak pergamin i tak też zachowuje się w dotyku. Pielęgnacja tej cery: stawanie bardzo silnych kremów przeciwzmarszczkowych, stosowanie subiektywnych zabiegów fizykoterapeutycznych np.: stymulacji mięśni oraz zabiegów z zakresu chirurgii plastycznej i medycyny estetycznej, które polegając na mezoterapii igłowej i bezigłowej, czyli wprowadzeniu do skóry substancji aktywnie czynnych przez ostrzykiwanie lub przy pomocy aparatury. Peelingi: enzymatyczny.

Maski: algowe, kremowe, żelowe. 

                                              

                                                                                                                                             

Budowa skóry

Skóra stanowi jeden z najcięższych największych organów u człowieka.  Skóra  zawiera od 0,5 do 1,5 m² komórek skóry a 2,5 mm wynosi grubość skóry. W skórze 70% to woda, 6 tys. gruczołów łojowych i potowych, które wydzielają pot.

Każda skóra zbudowana jest z trzech podstawowych warstw:

I.Naskórek 

II. Skóra właściwa 

III.Tkanka podskórna

Naskórek- jest to najbardziej powierzchowna warstwa, która stanowi granice między organizmem a światem zewnętrznym. Składa się z odnawiających w sposób ciągły wielowarstwowych nabłonków, które ulegają złuszczeniu i są usuwane z powierzchni skóry. Naskórek nie jest ukrwiony dlatego odżywianie jego jest dość mocno zakłócone i następuje dość często proces niedożywienia, co jest mocno widoczne przy jednoczesnym procesie starzenia się skóry i złej pielęgnacji. Wszystkie substancje dostarczane  do naskórka zostają do niego wprowadzone dzięki przepływowi płynu międzykomórkowego, który stanowi około 15 % całego naskórka. W naskórku wyróżniamy dwa obszary: obszar martwy, który całkowicie się złuszczający (skreatynizowany) oraz  obszar żywy, który podlega rozmaitym przemianom fizjologiczny i bierze swój udział w warstwie podstawnej. 

Cały naskórek składa się z 5 podstawnych warstw:    

Warstwa podstawna - inaczej rozrodcza- zbudowana jest  jednego rzędu walcowatych komórek ściśle do siebie przylegających, o owalnych dobrze wykształconych, zasadochłonnych jądrach. Te komórki połączone są ze sobą i warstw powyżej specjalnymi wypustkami, które są  uwypukleniem błony komórkowej , a nazywamy je desmosomami. Poniżej czyli z błoną podstawną te komórki połączone są za pomocą półdesmosomów. W tej warstwie najobficiej przebiega podział komórek, które przesuwają się do warstw wyżej położonych  zmieniając swoją fizjologię czyli czynność jak i morfologię. 

 Warstwa kolczysta- składa się z kilku rzędów około 5 wielobocznych  komórek, które ulegają  spłaszczeniu w kierunku powierzchni skóry, przestrzenie między tymi komórkami wypełnione są substancją mukopolisacharydowo- białkową, która przyczynia się do scementowania  komórek tej warstwy                                                                                                                                                                 Warstwa ziarnista - składa się z 2 lub 3 szeregów spłaszczonych komórek o wrzecionowatych jadrach czyli fragmentach tego co zostało z jądra komórek warstwy podstawnej. Komórki tej warstwy są bardzo aktywne w  procesie rogowacenie czyli keratynizacji. Warstwa ta pełni rolę nieprzepuszczalnego filtra dla promieni nadfioletowych (UV) , ponieważ ma zdolność pochłaniania i odbijania promieni słonecznych. Uszkodzenie tej warstwy  lub jej nie wykształcenie( jak u niemowląt)  powoduje to, iż dochodzi do zaczerwienienia i poparzenia skóry. 

 Warstwa jasna( strefa pośrednia, strefa zona)- jest to bardzo cienkie pasmo spłaszczonych  komórek o słabym zabarwieniu. Warstwa ta występuje w  niewielkich obszarach skóry, a jedynie mocno rozbudowana jest na stopach, dłoniach, komórki tam zawierają substancję, która nazywamy eleidyną. 

 Warstwa rogowa najbardziej powierzchowna warstwa zbudowana z 10 do 15 warstw martwych komórek o spłaszczonych, kształtnych, pozbawianych jądra  komórek . Przestrzenie między tymi komórkami wypełnione są tak zwanym cementem  międzykomórkowym, który zawiera m.in. ceramidy,sterole, wolne kwasy tłuszczowe i cholesterol itp… warstwa ta dzieli komórki i przesuwa do warstwy wyżej położonej.                                                                               

  

 Ta warstwa dzieli się na dwie podwarstwy:  

Warstwa zbita- leży ona bliżej warstwy ziarnistej i zawiera mocno zbite ze sobą komórki, które stanowią rodzaj bariery fizycznej i chemicznej.  

 Warstwa luźna inaczej złuszczająca -  zbudowana jest  z komórek, które są przekształcone w taki sposób, aby mogły ulec złuszczeniu czyli rogowaceniu.   

Skóra właściwa leży pod naskórkiem i z warstwą podstawną łączy się błoną podstawną, która bierze czynny udział w przepływie ,materiałów odżywczych i metabolitów. Bierze także czynny udział w swoistości komórek i tworzeniu bariery dyfuzyjnej oraz regulacji wzrostu komórek.  W trakcie np.; stanów zapalnych skóry  przez błonę podstawną przenikają różne rodzaje komórek, które mają istotny wpływ na proces gojenia, zakłócenia w tym procesie mogą być bezpośrednią przyczyną w chorobach skóry. Sama warstwa skóry właściwej zbudowana jest z włókien tkanki łącznej i tkanki tłuszczowej, zawiera ona komórki łącznotkankowe, gruczoły łojowe, potowe i mieszki włosowe(przydatki skóry). Ta warstwa zawiera zakończenia nerwowe i naczynia krwionośne.                                                                                                    

 Zbudowana jest z dwóch warstw:   

 Warstwa brodawkowa-  zawiera zaokrąglone stożki nazwane brodawkami skóry właściwej, zwiększają one całą powierzchnie połączenie skórnonaskórkowego, które wraz z błoną podstawną stanowią połączenie i przylegają do obu tych warstw(tkanek). Poniżej tej warstwy znajduje się warstwa siateczkowata. 

 Warstwa siateczkowata – obejmuje głębsze warstwy skóry właściwej, aż do tkanki podskórnej i stanowi w swojej strukturze mocniejszą zbitą cześć.

Tkanka podskórna inaczej tłuszczowa- leży pod skóra właściwą i składa się ze zrazików tłuszczowych podzielonych przez zbitą tkankę łączną te kolagenowe przęsła tkanki łącznej przymocowane są do powięzi mięśniowej warstwy okostnej na kościach. W przestrzeni międzyzrazikowych i pomiędzy przęsłami kolagenowymi znajdują się części wydzielnicze gruczołów potowych oraz naczynia krwionośne i włókna nerwowe. Cała ta część skóry otacza organy, a szczególnie kości i mięśnie , osłonka tłuszczowa co sprawia ze spełnia rolę podporową oraz izolatora termicznego organizmu. W różnych częściach ciała jest niejednolita i u różnych płci rozkłada się w rożnych częściach ciała.

 1.Rozkład androidalny tak zwany męski, który powoduje, ze tkanka tłuszczowa gromadzi się w górnych częściach ciała.

2.Rozkład genoidalny tak zwany kobiecy, który powoduje, że tkanka tłuszczowa gromadzi się na pośladkach, udach, biodrach, piersiach.

Cała skóra właściwa zawiera trzy rodzaje włókien, które stanowią tak zwane podścieliska łącznotkankowe. Te włókna to:  

 Włókna kolagenowe( klejorodne) są one faliste, długie, grube, odporne na urazy, rozciągliwe, mają różnokierunkowy przebieg, ulegają stałej przebudowie stąd zmiana ich kierunku przebiegu i wielkości. Stanowią one podporę skóry, od ich elastyczności zależy rozciągliwości naszej skóry, jest ich najwięcej.

Włókna elastylowe (sprężyste) oplatają one pęczki włókien kolagenowych oraz przydatki skór. Zbudowane są z białka zwanego elastyną, są one mniej liczne niż włókna kolagenowe, są dużo cieńsze, ale bardzo elastyczne. Po rozciągnięciu mają zdolność powrotu do swej pierwotnej formy. Przy zadziałaniu odpowiednich sił mechanicznych mogą rozciągnąć się nawet do 140% pierwotnej długości.

Włókna retikulinowe  są rozsiane między włóknami kolagenowymi i trudno jest je oddzielić. Właściwości rozciągania tych włókien przeciwdziała urazom  tkanki, która ma delikatna budowę np.; naczynia włosowate.

 Funkcje skóry:          

•  barierowa ponieważ osłania narządy wewnętrzne przed środowiskiem zewnętrznym ,
• chroni przed urazami, dzięki odpowiedniemu układowi włókien w skórze właściwej i tkance tłuszczowej, co powoduje zachowanie ciągłości skóry( rozciągliwość i elastyczność skóry),  
•  chroni przed czynnikami fizycznymi i chemicznymi oraz mikrobarami, dzięki odpowiedniej zawartości płaszcza hydrolipidowego oraz właściwe Ph skóry,
•  chroni przed promieniami UV ( warstwa ziarnista odbija i pochłania promienie, a melanina rozprowadza ich nadmiar),           
•  regulacja cieplna wydzielanie potu przez skórę powoduje, że nie dochodzi do jej przegrzania i wyziębienia,
•  resorpcyjna czyli wydzielanie i wydalanie pewnych substancji , które mogą stanowić   zatrucie lub ich niedobór, może być groźny dla organizmu,  
• bierze czynny udział w przemianie cukrów, tłuszczy, białek, gospodarce wodnej, witaminowej oraz elektrolitowej, 
•  odporność immunologiczna skóry czyli SIS, odpowiednie Ph i obecność nie nasyconych kwasów tłuszczowych na jej powierzchni zapobiega wnikaniu substancji szkodliwych dla skóry, 
•  odporność immunologiczna skóry czyli SIS, odpowiednie Ph i obecność nie nasyconych kwasów tłuszczowych na jej powierzchni zapobiega wnikaniu substancji szkodliwych dla skóry,
•   czynność sensoryczna czyli odbiór bodźców zewnętrznych czyli dotyk.

 Komórki naskórka: 

-komórki Keratynocyty- stanowią około 90% w całym naskórku. Cechą charakterystyczną tych komórek jest różnicowanie się podczas migracji (przesuwania się) ku wierzchnim warstwom skóry. W miarę oddalania się od błony podstawnej ulegają rogowaceniu, a w tych komórkach rogowych powstaje wyjątkowo odporne białko stanowiące ochronę chemiczną dla skóry, a nazwane keratyną. Okres przejścia keratynocytów z warstwy podstawnej do warstwy rogowej wynosi od 26 do 28 dni, z czego jedna połowa przypada na warstwę Malpighiego, a druga na warstwę rogową. Keratynocyt po przejściu do warstwy rogowe, kiedy całkowicie już jest komórką martwą nazywa się korneocytem.

- komórki Langerhansa-  stanowią od 2 do 5% naskórka. Posiadają karbowane jądra zanurzone w jasnej cytoplazmie, która ciągnie się przez przedłużenia dendrytyczne tak zwane makrofagi pochodzenia szpikowego.  Komórki te są najbardziej immunologiczne kompetentne co oznacza, że stanowią pierwszą barierę ochronną skóry. Zadaniem tych komórek  polega na wychwytywaniu dzięki swoim wyrostkom, które  sięgają do powierzchni  skóry frakcji antygenowe czyli wyłapują mikroorganizmy ( wirusy, bakterie, grzyby), które mogą zagrażać  naszemu organizmowi. Następnie wysyłają one sygnał o niebezpieczeństwie do odpowiednich komórek przeważnie białych ciałek krwi, aby te mogły przeciwdziałać zagrożeniu. Gdy komórki te ulegną uszkodzeniu  lub zostaną osłabione, bądź w wieku dziecięcym nie zostaną prawidłowo wykształcone wówczas dochodzi do obniżenia wrażliwości i obrony skóry.  Te uszkodzenia mogą doprowadzić do powstania wyprysku alergicznego (atopowe zapalenie skóry). Najczęstsze uszkodzenie tych komórek następuje w wyniku opalania się.

-  komórki Merklera- komórki układu nerwowego, które biorą czynny udział w doznaniach dotykowych ( uczucie epikrytyczne). Znajdują się one w błonie podstawnej i produkują neuroprzekaźniki, które są wymieniane z neuronami w głębszych warstwach skóry.

-  komórki Melanocyty- komórki barwnikowe, są one rozsiane miedzy komórkami warstwy podstawnej, są duże i posiadają liczne wypustki dendrytyczne. Uważa się, ze przechodzą z tkanki nerwowej, stanowią ok. 14% ogółu komórek naskórka. Odpowiadają za wytwarzanie barwnika w skórze, gdyż posiadają  w swoim wnętrzu ziarenka melaniny, która jest efektem przekształcania się i utleniania aminokwasu zwanego  tyrozyną. Te ziarenka melaniny są syntetyzowane w specjalnym organellom komórkowym, które nazywamy melanosomem początkowo zupełnie  bezbarwna melatonina dopiero gdy  jest zmagazynowana i uleganiu całkowitemu  utlenianiu uzyskuje barwę w takiej formie przez dendrytowe wypustki jest przenoszona do keratynocytów otaczających dany melanocyt i wówczas odpowiada za kolor skóry i włosów. Zadłużenie w tych komórkach powoduje problemy z pigmentacją np.; bielactwo lub siwienie włosów. Intensywność syntezy i skład melanin są uwarunkowane genetycznie, dlatego różnice w barwie skóry zależy od aktywności melanocytów  czyli liczby wytworzonych ziaren melaniny, a nie od liczby komórek produkujących barwnik, która to liczba jest różna u rasy białej i czarnej. W zależności od liczby melanocytów i ich składu my kolory skóry takie jak: 

 - odcień czarno- brązowy za który odpowiedzialny jest barwniki zwany eumelaniną, 

 - odcień żółto- czerwony powstaje przy barwniku zwanym feomelaniną.

Naświetlanie promieniami UV przyśpiesza syntezę melaniny i ich wydzielanie do keratynocytów.

Komórki skóry właściwej:

 - fibirocyty i fibroblasty- są to komórki tkanki łącznej wytwarzające kolagen i elastynę i jest ich najwięcej. W  młodym wieku są w ciągłej równowadze.

- histiocyty są to komórki dojrzałe o właściwościach żernych.  

- mastocyty są to komórki tuczne, które biorą czynny udział w procesach alergicznych, gdyż zawierają takie substancje jak: histamina, heparyna, komórki krwi obwodowej.